Bu hafta okulum başladı, kitaplarımı almak için kitapçıya gittiğimde gözüme bir kitap takıldı ve almadan edemedim. Küçük insanlardan büyük sorular hayli mühim insanlardan basit cevaplar kitabın adı ve minik kardeşlerimizin akıllarına takılan sorulardan ve alanında uzman kişiler tarafından verilmiş basit cevaplardan oluşuyor kitap. Bizlerin de küçükken sorduğu ve bazılarının cevaplarını alamadığı birçok konuları bulabileceğimiz ve bize de yöneltilen ve yöneltilecek birçok konuda nasıl kolay ve miniklerimizin anlayacağı dilde açıklayabileceğimizi öğrenebileceğimiz bir kitap gibi duruyor karşımda.
Şuan okuduğum başka bir kitap olmasına rağmen ki o kitap bitmeden başkasına başlamazdım normalde dayanamayıp başladım okumaya. Soru şu; neden yetki hep yetişkinlerdedir? Yazar ve oyuncu Miranda Hart yanıtlamış bu soruyu..Bu soru muhtemelen hemen her çocuğun özellikle ergenlik dediğimiz o ilginç ve çok özel dönemde sorduğu, dert yakındığı ve hatta sıkıntı çektiği bir konu. Ama şu da bir kesin aynı sorunları yaşayan bizler yetişkin olduğumuzda aynı sorunları yaratan bizler oluyoruz.. Kim var ki kardeşinin ya da çocuğunun üzerinde bir yetki kurmamıştır ya da kurmak istememiştir? Hatta sokakta oynayan miniklerimize bile karışır olduk zamanında sokakta top oynadığı için üzerine su dökülen bizler olarak... Çok daha somut hisseden bu minik kalpler biz yetişkinlerin yaptığı bunca karmaşık davranışları ve kendimizin bile zaman zaman kendimizi çözemediği bizleri nasıl anlayabilsinler ki? Fakat her zaman bir deneyim, tecrübe yaşamışlık laflarını tekrar tekrar önlerine sürerek başka bir yetki kurmaya çalışıyoruz. Peki onlar nasıl bu kavramları yaşayacaklar? He tabi söylenen başka bir söz daha var; "günün birinde siz de yetişkin olduğunuzda, tam olarak ne demek istediğimi anlayacaksın". Yetişkin olduğunda zaten şimdi yaşadığı sorunları kalmayacak ve tabi yetişkinlerden böyle gördüğü için kendisi de bizler gibi bir yetişkin olacaktır, çok doğru...Yazarın dediklerine zıt şeyler söylüyorum evet ama hissettiklerim, yapmak istediklerim bunlar her ne kadar zaman zaman normal bir yetişkin olsam da.. Yazımın sonunda hadi yazarla aynı fikre geleyim. Bizlerin aslında unuttuğu ya da rafa kaldırdığı bazı değerleri tekrar gözden geçirmesidir ihtiyacı olan belki de. Biz yetişkinler ne kadar zamanımızı miniklerimize ayırıyoruz, onlarla zaman geçirip onların düşüncelerini ve hissettiklerini öğreniyoruz? İkinci olarak; bizler başkalarının kendileri hakkında ne düşündüklerini ne kadar bir kenara koyabiliyoruz ve sadece kendileri gibi olmalarını ve cesurca hayallerinin peşine düşmeleri gerektiğini hatırlatıyoruz? Aksine kendi düşündüklerimizi kabul ettirmeye mi çalışıyoruz? Son olarak da ne kadar her günü doyasıya yaşamaları, şu anın tadını çıkarmaları ve yarın için bugünden endişelenmemeleri gerektiği öğüdünü söyleyebiliyoruz yarış atı gibi davrandığımız ve bilmem kaç yıl sonrasının hesabını şimdiden yaptırdığımız miniklerimize...
